W Gliwicach odbyła się ceremonia podpisania umowy, która może stać się kamieniem milowym w polskim przemyśle obronnym. Polska Grupa Zbrojeniowa (PGZ) i Zakłady Mechaniczne Bumar‑Łabędy zawarły porozumienie inwestycyjne opiewające na 850 milionów złotych, które zostaną udostępnione spółce z Gliwic na rozwój infrastruktury oraz uruchomienie nowej produkcji sprzętu opancerzonego.
To największa inwestycja w historii gliwickiego zakładu i jedno z kluczowych przedsięwzięć w ostatnich latach dla polskiego sektora zbrojeniowego. Pierwsza transza, w wysokości 350 milionów złotych, powinna trafić jeszcze w październiku 2025 r., co pozwoli na natychmiastowe rozpoczęcie prac przygotowawczych.
Umowa zakłada modernizację infrastruktury zakładowej: budowę nowej hali produkcyjnej, wyposażenie jej w zrobotyzowane linie technologiczne, remont istniejących linii montażu oraz doposażenie poligonu testowego w zakładzie. Dzięki temu Bumar‑Łabędy ma przekształcić się w centrum produkcji zarówno pojazdów opancerzonych kołowych, jak i gąsienicowych.
Prezes zarządu Bumar‑Łabędy, Monika Kruczek, podkreśla wagę tego momentu: „To historyczna chwila dla Bumaru‑Łabędy – otwarcie nowego etapu rozwoju i modernizacji spółki”. W jej opinii środki pozwolą nie tylko zwiększyć moce produkcyjne, ale też umożliwią wejście w nowe technologie, przy zachowaniu kompetencji w produkcji podwozi dla haubic Krab. Prezes PGZ, Adam Leszkiewicz, zwraca z kolei uwagę na wyzwania, które stoją przed zakładem: zwłaszcza lata 2026–2027, w których trzeba będzie intensyfikować inwestycje, by dojść do momentu, kiedy w Gliwicach będzie możliwa produkcja czołgów.
Co powstanie? Zgodnie z dokumentacją i komunikatami, jednym z kluczowych efektów inwestycji będzie uruchomienie centrum produkcji nowoczesnych pojazdów opancerzonych z możliwością montażu czołgów w konfiguracji K2PL. Umowa z Koreą Południową, podpisana 1 sierpnia, przewiduje dostawę 180 czołgów K2 i zakłada, że 64 egzemplarze (w wariancie K2PL) zostaną montowane w Polsce, a 61 z nich w gliwickim zakładzie. Produkcja będzie obejmować nie tylko czołgi, lecz także pojazdy wsparcia (na zunifikowanym podwoziu) – 81 sztuk przewidzianych w umowie towarzyszącej. W komunikatach podkreśla się, że produkcja K2PL będzie uwzględniać transfer technologii oraz udział krajowych poddostawców. Pierwsze trzy egzemplarze w konfiguracji K2PL mają trafić z Korei na testy, zanim ruszy pełna produkcja krajowa.
Ten projekt oznacza powrót produkcji czołgów do Gliwic. Zakład nie produkował pojazdów opancerzonych od dłuższego czasu; ostatnim kontraktem był eksport PT‑91 do Malezji w 2009 roku. Zakład, od lat specjalizujący się w naprawach i modernizacjach sprzętu pancernego, zyska nowe możliwości działania również w obszarze projektowania i konstrukcji.
Realizacja inwestycji przewidziana jest do końca 2028 roku. Władze zakładu i PGZ zakładają, że dzięki temu przedsięwzięciu możliwe będzie zwiększenie zatrudnienia. Obecnie w Bumarze‑Łabędy pracuje ponad 800 osób, a docelowo liczba ta ma wzrosnąć do około 1 400 pracowników. Ta inwestycja ma także wymiar regionalny. Śląsk kojarzony dawniej z przemysłem węglowym czy ciężkim ma szansę przekształcić się w centrum nowoczesnych technologii obronnych. PGZ i władze zakładają, że rozwój Bumaru‑Łabędy będzie filarem tej transformacji obronno‑przemysłowej. Dywersyfikacja produkcji, rozwój łańcuchów dostaw, wsparcie dla poddostawców oraz lokalizowanie technologii na terenie Polski to elementy strategii, której celem jest maksymalizacja udziału krajowego przemysłu w projektach zbrojeniowych.
Oczywiście, sama umowa finansowa nie rozwiązuje wszystkich wyzwań. W dokumentach podkreśla się, że rok 2026 i 2027 będą szczególnie trudne — w tych latach trzeba będzie intensyfikować prace inwestycyjne, przygotować infrastrukturę i kadry, zanim produkcja rozpocznie się na pełną skalę. Ponadto konieczne będą negocjacje technologiczne i transfer wiedzy z partnerami zagranicznymi. Procesy polonizacji, czyli adaptacja technologii (szczególnie w projekcie K2PL) będą kluczowe dla trwałego zysku branży krajowej.
Zwraca uwagę skala i tempo: prace przygotowawcze już mają ruszyć tego roku. Wkrótce na terenie zakładu pojawi się ciężki sprzęt budowlany, a wykopy i fundamenty nowych hal mają się rozpocząć niezwłocznie. W kolejnych latach przewidywane są kolejne transze finansowania, w latach 2026 i 2027.
Dla całego sektora obronnego w Polsce jest to sygnał ambicji i zaufania państwa do rozwoju krajowego przemysłu. W czasach, gdy bezpieczeństwo staje się priorytetem, takie kroki traktowane są jako strategiczne inwestycje w suwerenność i niezależność obronną kraju. Inwestując środki w zakład, który ma potencjał infrastrukturalny, techniczny i kadrowy, rząd polski stawia na rozwój kompetencji, które w przyszłości mogą przynieść nie tylko korzyści militarne, ale także eksportowe.
Jednak nie można ignorować ryzyk. Częste opóźnienia w projektach zbrojeniowych, wyzwania logistyczne, koszty surowców, opór technologiczny czy zmiany w koniunkturze obronnej. Wszystkie te czynniki będą testowały elastyczność i determinację zarządu zakładu oraz PGZ. Będzie też duże znaczenie miało, jak uda się zintegrować systemy dostaw, zapewnić interoperacyjność z armią i spełnić wymagania jakościowe dla sprzętu bojowego. W kontekście globalnym przedsięwzięcie to pokazuje, że Polska stara się uniezależniać od zagranicznych dostawców i rozwijać własne moce produkcyjne. Zakład Bumar‑Łabędy, który dotychczas funkcjonował głównie jako centrum remontowe i modernizacyjne, dzięki tej inwestycji może stać się jednym z ważniejszych węzłów produkcji opancerzonego sprzętu w regionie Środkowo‑Wschodniej Europy.
Podsumowując, umowa PGZ i Bumar‑Łabędy na 850 milionów złotych to nie tylko wielki zastrzyk kapitału dla gliwickiego zakładu, lecz także strategiczny krok w kierunku wzmocnienia polskiej obronności. Jeśli projekt zostanie przeprowadzony zgodnie z planem, do 2028 roku Gliwice mogą stać się jednym z kluczowych ośrodków produkcji nowoczesnego sprzętu bojowego w Polsce. Jednak większość sukcesu nadal leży przed wykonawcami — w efektywnym wdrożeniu technologii, koordynacji dostaw i realizacji harmonogramów w obliczu realiów rynku zbrojeniowego.
